1.Καλησπέρα Γιώργο, σε ευχαριστούμε πολύ που δέχτηκες να μιλήσεις στο blog μας!
Συγχαρητήρια για το blog σας. Εγω σας ευχαριστώ για την πρόσκληση!
2.Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με το χώρο του graffiti;
Το 1996 ο πατέρας μου, βετεράνος στο μπασκετ, με είχε γραψει σε μια τοπική ομάδα της καλαμαριάς περιμένοντας το καμάρι του να γίνει ο νέος Γκάλης. Εγω, αντι να βλέπω το πορτοκαλί της μπάλας χάζευα τα ασήμια των SGB, TXC, GSA, NBW, SMA, 114 κα στο γνωστό πλεον hall of fame της Χιλής. “ Ο Γιώργος δεν είναι συγκεντρωμένος στην προπονηση’’ έλεγε ο κοουτς, και πως να ημουν όταν το μόνο που σκεφτόμουν είναι ‘’τι διαολο ειναι αυτα τα γεωμετρικά σχήματα, τι σημαινουν αυτες οι λεξεις, πως γινεται, ποιος το κανει, γιατι το κάνει?’’
1997 και το βιβλίο ¨Το Χρώμα της Πόλης” μου ξεκαθάρισε τα πράγματα. Εμαθα τι ειναι ο writer, το crew, αρχισα να τρωγομαι, να αντιγραφω στο τετραδιο, να γραφω με markers σκόρπιες λέξεις. Θυμάμαι μέσα μου έναν πανικό, σαν να είδα το φως στο βάθος του εφηβικού μου τούνελ.
3.Το όνομα wake πως προέκυψε;
Είχα μπει επι καιρο σε μια αναζητηση tag, δοκιμάζοντας διαφορα γελοία όπως “smoke”, “devil”, “geo”... Αισθάνθηκα σαν να ψαχνω όνομα για το νεο μου σκύλο και καπως randomly κατέληξα στο wake..μου άρεσε η συμμετρια των 4 γραμμάτων σε 1 style, η ιδέα της αφυπνισης (wake up!) και ενθουσιάστηκα οταν στο λεξικό ειδα οτι wake ονομάζεται “η ολονυχτία στο σπίτι του νεκρού’’.Πολύ πιασάρικο.Μάλλον.
Οι yakuza δεν ειναι το παραδοσικό graffiti crew ανάμεσα σε παιδικούς φίλους. 4 χρόνια πριν υπήρξε ένας μικρος πυρήνας με εμένα τον rtm και στη συνέχεια τον sive που ζούσε και έβαφε στον Βόλο προβάλλοντας παράλληλα τη δουλειά του μεσω internet. Ημασταν τα παιδιά στο χωριό που θελουν να υπερκαλυψουν τις αποστάσεις με Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Αντιστοιχα, οι εξισου δραστηριοι amok, risk, spike, rasel συνέχιζαν να βαφουν ασταμάτητα την Θεσσαλονίκη και κάπως έτσι ο ένας κεντρισε την προσοχή του άλλου. Η διαδικτυακή επικοινωνία δεν αργησε να εξελιχθει σε κοινά ταξίδια, κοινά βαψίματα και καινουριες φιλίες. Δεν υπήρξε ουσιαστικά “ιδρυση” ενος crew, απλά κάποια στιγμή έπεσε η ιδέα να βαφτίσουμε κάπως αυτη την νέα κατάσταση και να την αφήσουμε να τσουλήσει.
Δεν δουλέψαμε και δεν δουλευουμε μεχρι και σήμερα περιοριστικά ως crew, με την έννοια οτι δεν θα αυτοκαταπιεστούμε για να παρουσιάσουμε κάτι ομοιογενές. Αυτό φαινεται τόσο απο την ποικιλία που έχουμε ως crew, όσο κι απο το ευρος των διαφορετικών writer με τους οποίους είτε βαφουμε είτε κάνουμε παρέα. Έχουμε μια ορμή, αγαπάμε το graffiti σε οποιαδήποτε εκφρασή του και δεν πολυσκεφτόμαστε τις επιλογές μας. Λέμε σε όλα ναι, το βράδυ θα μας βρεις στο yard και το πρωι καλεσμένους στην Μενεγάκη.
Για οποιονδήποτε Θεσσαλονικιό writer της γενιάς μου, είναι αναπόφευκτο να μην έχει ριζωμένες εικόνες απο SGB, SMA, WOF και φυσικά 114. Μελέτησα αρκετά τη δουλειά των μεγαλυτέρων μου - και ακόμα κομπλαρω οταν πλεον βαφουμε δίπλα δίπλα ως ¨συνάδερφοι”..
Πειραματίστηκα με wildstyles και 3d στα βήματα μύθων όπως ο jasone άλλα βρήκα την ιθάκη μου στα characters όταν ανάμεσα στις φιγούρες με τα spray και τα φαρδυα παντελόνια ξεχώρισα κάποια ραδιενεργά πολιτικοποιημένα τέρατα που στόλιζαν τις παραγωγές των SGB. Ήταν η δουλειά του Luez την περίοδο 2000-2004 που μου κλεισε το μάτι για κάτι διαφορετικό. Ακολουθησε ο Σ.Φαιτάκης (bizare) και οι Os Gemeos ενω τα τελευταία χρόνια ξεχώρισα τον Sanone, τον Αlexone και κυρίως καλλιτέχνες εκτός graffiti.
To CYL ήταν ίσως το μεγαλυτερο graffiti event μετά το fesival στο Θησειο του 1998 και το Chromopolis του 2002. Το να κουβαλάς 100+ καλλιτέχνες απο διάφορες χώρες σε ένα χωριο στο Πήλιο να διαγωνιζονται επι 3 μέρες για πρωτόγνωρα χρηματικά βραβεία, με θάλλασα, μουσικές, τσιπουρο και τουριστες, είναι μια προκληση στην οποία δύσκολα λες όχι. Η ιδέα δεν ήταν δική μου, ουτε του rtm. Εμεις βρεθήκαμε με ένα δώρο στα χέρια, μια πρόταση από τον τοπικό δήμο την οποία αποφασίσαμε να υλοποιήσουμε γιατι απλά μας έτρωγε η περιέργεια να το δούμε.
Η προετοιμασία του φεστ πήρε πάνω απο 6 μήνες και πέρασαν απο τα χέρια μας σχεδόν τα πάντα. Ειχαμε την καλλιτεχνική επιμέλεια, τις δημοσιες σχέσεις, τις επαφες για χορηγους, κουβαλουσαμε, καρφώναμε, κολλούσαμε αφίσσες, επιμεληθήκαμε τη μουσική. Όλη η διαδικασία ήταν πρωτόγνωρη, αναγκαστήκαμε να υιοθετήσουμε έναν επαγγελματισμό που ουτε καν φανταζόμουν πριν το CYL. Σε όλο αυτο είχαμε την βοηθεια και των υπόλοιπων Yakuza και κυρίως της lopi και του Larry Gus.
Για μένα ήταν ένα τριήμερο με πολύ έντονα συναισθήματα γιατι είχα την αισθηση οτι βάλαμε το λιθαράκι μας στην πορεία του ελληνικού graffiti. Η σκηνή στην θεσσαλία -και ειδικότερα στο Βόλο- ταρακουνήθηκε και πηρε τα πάνω της μετα απο αυτό.
7.Σκοπευετε να ξανακάνετε ένα παρόμοιο festival;
Εξ αρχής είχα ηθικους ενδοιασμούς σχετικά με το CYL και κατα πόσο κάποια πράγματα έπρεπε να γινουν έτσι.
Σαν διοργανωτής, ήθελα την ιδιαιτερότητα του διαγωνιστικού μερους με βραβεία χιλιάδων ευρω, ήθελα συμμετοχή απο τους καλλιτέχνες και ανταπόκριση κι απο το κοινό που θα ερχόταν να δει το ultimate contest.Σαν διοργανωτης, έπρεπε να συνομιλώ με κουστουμαρισμένους χορηγούς, με γλοιώδεις τύπους στα υπουργεία που θα στήριζαν οικονονομικά τον δήμο και κατ’επέκταση το φεστιβαλ.
Όλη αυτη η τριβή με το CYL με διέλυσε σαν άνθρωπο, με στράγγιξε δημιουργικά κι αυτό το συνειδητοποίησα μήνες μετά το τέλος του. Αποφάσια πως η θέση μου δεν είναι στη διοργάνωση των πραγμάτων, δεν μου αρέσει να είμαι στα φώτα και να πρεπει να κανω εκπτώσεις στα πιστευω μου “γιατί μόνο έτσι θα γίνει το φεστιβαλ”..Εν ολίγοις δε με ενδιαφέρει να διοργανώνω events, προτιμώ να συμμετέχω σ αυτά και να βοηθάω απο άλλο πόστο.
Η ζωη θα φέρει πολλές περιπτωσεις που θα πρεπει να κάνεις τον μαλάκα για να επιβιώσεις. Τουλαχιστον σ αυτο που αγαπώ και με κάνει χαρούμενο, το graffiti, αποφάσισα να μην τον ξανακάνω.
Στην αρχή δεν υπήρχε κάτι άλλο περα απο bombing και tagging. Τρεξιματα, αποβολές από το λυκειο, δεσίματα απο την αστυνομία, καβγάδες, καρφωτές και όλα τα γνωστά..
Τα τελευταία χρόνια κλινω ξεκάθαρα προς το legal, ή για να είμαι ακριβής προς το semi-legal. Kι αυτό γιατί έχω χάσει κάθε ενδιαφέρον απέναντι στο tagging. To illegal graffiti κατέντησε ένας κρυφός κώδικας επικοινωνιας μεταξυ των writers και έχασε την επαφή του με τον κόσμο. Οι περαστικοί ζουν στρεσαρισμένοι σε άσχημες μεγαλουπόλεις, τους βομβαρδίζουνε με ‘‘ειδήσεις” , διαφήμίσεις, υποχρεώσεις. Δεν βλέπω το λόγο να τους πρήζω κι εγω επιπρόσθετα με το να γράφω “wake-ykz” παντού. Ετσι κι αλλιώς δεν το βλέπουν, δεν τους νοιάζει..
Η δουλεια μου περιμένει αυτόν που θα σταματησει να δεσει τα κορδόνια του ή να ανάψει ένα τσιγάρο. Μ’αρεσει να παρατηρει ο κόσμος, να συμμετέχει. Θέλω το στοιχείο της έκπληξης. Ο καλύτερος illegal writer αυτη τη στιγμή για μένα είναι κάποιος που δεν κάνει ουτε bombs, ουτε ρολά, ουτε tags, ουτε τρένα. Είναι αυτος ο παλαβός που γράφει παντου “βασανίζομαι” και καταφέρνει να μιλάει στην πόλη.
Νομίζω τα πάντα. Φιλίες, έρωτες, σπουδές, δουλειές, ταξίδια κ ένα σωρο άλλα ξεκινανε ή συνδέονται πάντα με το graffiti. Η όποια κριτική ματιά έχω απέναντι στον κόσμο, ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι τα πράγματα και ο τρόπος που (δεν) αντιδρώ έχουν πάντα ως βάση την εμμονή μου με αυτό τον διάολο..
Καμία απολύτως. Το κομμάτι σταματάει να μου ανήκει την στιγμή που τελειώνει και η φωτογράφιση του είναι μια μάταιη προσπάθεια να το πάρεις μαζί σου στο σπίτι.Όταν φωτογραφίζεις ένα κομμάτι σου, το αποχαιρετάς. Το graffiti ανήκει σε όλους, αυτο ειναι το ωραιο. Το κοιτάς, το πατάς, του κολλάς τσίχλες ή κανεις αλλήθορα τα μάτια των characters..κι αυτό μέσα στο παιχνίδι είναι..
“Οι άνθρωποι είναι λιγότερο ο εαυτός τους όταν μιλούν αυτοπροσώπως. Δωστε τους μια μάσκα και θα πουν την αλήθεια.” (Oscar Wilde)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου